Nicky: Mijn eerste Tour du ALS en zeker niet mijn laatste!

Nicky van den Eijnden is pas 29 jaar, hij heeft een gezin met twee kleine dochtertjes en… hij heeft ALS. Nicky: “Als je 29 jaar bent, 2 kleine dochtertjes en een lieve vrouw hebt en je krijgt dan de diagnose ALS, dan stort je wereld in. Mijn leven, en dat daarmee van mijn gezin, stond helemaal op zijn kop. Dingen die zo eenvoudig waren, konden in korte tijd niet meer.”

Nicky ging snel achteruit. Voornamelijk zijn armen deden niet meer wat ze voorheen deden. “Mijn benen deden het gelukkig nog wel. Daardoor kon ik ook nog even blijven voetballen bij mijn cluppie Stiphout Vooruit. De jongens schrokken allemaal enorm toen ik het daar vertelde. Toch wilde ik gewoon blijven voetballen. Ze moesten me niet ontzien. Zouden ze me zonder deze ALS onderuit hebben getrapt of omver hebben gelopen, dan nu ook. En dat heb ik geweten. Tot het eigenlijk niet meer kon.”

Dat de ziekte ALS mensen kan verbinden, bewijst dit verhaal ook weer. Stiphout Vooruit organiseerde in samenwerking met Stichting ALS Nederland een benefietwedstrijd voor Nicky. Ondanks de enorme hitte die dag kwamen er vele bezoekers op af. Gert-Jan Pijl, mede-initiatiefnemer van de Tour du ALS, gaf voorafgaand aan de wedstrijd een presentatie over Tour du ALS aan de selectie. “Binnen no time was er een team op de been dat samen met mij de Mont Ventoux wilde beklimmen.”

Nicky keek enorm uit naar Tour du ALS in Frankrijk. Hij heeft er samen met zijn familie en team meteen een vakantie van gemaakt. “We hebben geprobeerd er een feestje van te maken. Op de dag zelf was ik best een beetje zenuwachtig, maar toen het startsein klonk gingen wij er als een haas vandoor. Ik voelde al vanaf de start dat dit heel speciaal was. Iedereen riep mijn naam. Na de eerste wissel ging het zo goed met het team dat we doorgingen. Tijd voor een stop of pauze gunden we onszelf niet. Daarnaast bleek onze servicebus ook nog eens stuk te zijn, dus we moesten wel door. En toen we onderweg hoorden dat we als team voorop fietsten, wilden we natuurlijk ook als eerste op de top komen.”

“Wow, wat voelde ik me speciaal! Ik realiseerde me dat al die mensen er voor mij waren om mij aan te moedigen. Natuurlijk waren ze er ook voor de andere ALS-patiënten, maar op dat moment ging het even om mij. Wildvreemde mensen moedigden ons aan. We genoten van het uitzicht en van het moment. Op de top aangekomen, had ik het steenkoud en daarom zijn we snel maar weer naar beneden gegaan. Daar waren slechts een handjevol mensen. Logisch, want iedereen was nog onderweg.”

“Dat is echt een les voor de volgende keer; nog meer genieten, niet zo snel en alles lekker over me heen laten komen. 1000 % zeker dat ik er volgend jaar weer bij ben, was het eerste dat ik zei. Ik kan het alle ALS-patiënten aanraden (voor zover het kan natuurlijk) om dit evenement ook eens mee te maken. Als ALS-patiënt voel ik me vaak klote. Als je meefietst met de Tour du ALS, voel je je weer voor even goed. Ik kijk nu al uit naar volgend jaar!”