Theo: “Dit evenement moet je meemaken!”

07-11-2017 | 09:40

Theo zijn eerste ervaring met Tour du ALS was in 2016. Amper bekomen van de schrik van de diagnose ALS stond zijn moeder al op de Mont Ventoux om geld in te zamelen om zijn ziekte te bestrijden. Zelf was hij daar nog niet aan toe, maar hij reisde wel af naar Frankrijk om zijn moeder aan te moedigen. Theo: “Daar op die berg maar zeker ook op het terrein in Mazan, begreep ik wat ze bedoelen met het ‘familiegevoel’. Ik wilde volgend jaar ook meedoen!”

Toch moest hij er even over nadenken. Samen met zijn gezin deed hij ook al mee aan de Amsterdam City Swim en het ophalen van sponsorgeld is toch altijd een hele uitdaging. Een paar maanden na zijn bezoek aan Tour du ALS kwamen Gert-Jan Pijl en Ineke Zaal bij Theo en zijn familie op bezoek in Diessen. “Hun enthousiasme sloeg al gauw over en ik had mijn broer al gevraagd of hij samen met mij op de hazepino wilde. Toen aangeboden werd dat wij aan konden sluiten bij Team isla®, de hoofdsponsor die graag een patiënt mee wilde nemen, waren we definitief om. We gaan mee met het hele gezin.”

“Na mijn eerste gesprek met Maurits van Tol van isla® was er meteen een klik. Wij gaan die kale berg samen met elkaar bedwingen.” Daarna begon voor Theo het grote genieten tot 8 juni. De voorpret, de trainingen en de inzamelingsacties vond hij allemaal superleuk. Hij heeft hard getraind voor Tour du ALS. Extra speciaal was de klimclinic in Valkenburg met Johnny Hoogeland en zijn vrouw Gerda. “Zij hebben echt indruk op mij gemaakt. Het zijn echt kanjers!”

Theo kon niet wachten tot de grote dag in Frankrijk. Maurits, die zich gedurende de hele periode als een vaderfiguur voor Theo ontpopte, had voor zijn gezin een mooi huis geregeld vlakbij de Mont Ventoux. “We hebben genoten van de prachtige omgeving, mijn kinderen konden lekker spelen in het zwembad en ik heb samen met mijn team heel veel gelachen. Na de verkenning op dinsdag zagen we het even niet meer zitten. Maar nadat we er ’s avonds met elkaar een borrel op gedronken hadden en de moed bij elkaar geraapt hadden, waren we er klaar voor.”

“Op de dag zelf was ik best zenuwachtig. Bij de start aangekomen begon mijn bloed sneller te stromen. Ik zag die ambulances staan… ik zag al die mensen… kippenvel. En van de tocht heb ik iedere seconde genoten. Wat een saamhorigheid! Ik kan het nog steeds niet goed bevatten laat staan goed uitleggen. Dit moet je gewoon meemaken. Op de top kwam de ontlading. Daar stond mijn vrouw Sophie samen met mijn kinderen Femke en Saar. Ik heb gehuild als een klein kind. Ik heb mijn moeder die nu voor de tweede keer meeliep kunnen zien finishen. Wat een evenement! Wat heeft dit losgemaakt. Er zijn vriendschappen ontstaan en banden zijn hechter geworden. Wat ben ik blij en trots dat we dit met elkaar hebben kunnen meemaken. Op naar 2018!”