Samen met Frank

Toen we tweeënhalf jaar geleden een weekend weg waren met Frank, Yvonne, kids en andere vrienden, vertelde Frank over zijn klapvoet en het dunner worden van zijn been. Hij liet het ook zien. Toen viel het ons pas op dat er echt iets aan de hand was. Ruim anderhalf jaar later kregen we het onbegrijpelijke bericht dat de diagnose ALS was gesteld. Diezelfde avond zaten we al thuis bij Frank& Yvonne met dezelfde vriendengroep. We hebben gepraat met tranen over de diagnose en het ongeloof, maar er was ook al plek voor een grap en gelach. Rond diezelfde periode hadden we reeds het plan gemaakt om met Frank en Yvonne in de meivakantie weg te gaan. Ondanks de verse diagnose gingen Frank en Yvonne graag mee en  hebben we een (ouderwets) gezellig weekend gehad op de Veluwe! Zo zat Frank met de elektrische mountainbike achter de kids aan te racen, maar ook even met Hugo op en neer naar Utrecht om nieuwe loophulpmiddelen te passen, omdat Frank elke minuut die hij nog kon lopen maximaal wilde gebruiken.

Ondanks dit slechte nieuws, hebben Frank en Yvonne de knop omgezet en blijven ze samen met familie en vrienden leuke dingen ondernemen, blijven ze genieten en zetten ze zich in om met een grote groep mensen geld op te halen om het onderzoek naar ALS te steunen.

Ik bewonder hoe zij dit doen. Nog steeds als ik even langskom voor een koffie, een lunch of borrel, is het weer ouderwets gezellig. Natuurlijk wordt er ook over ALS gesproken, maar er wordt ook genoten.

Ik ga de Mont Ventoux op, omdat ik samen met Frank, Yvonne, de jongens en het gehele team zo’n groot mogelijk geldbedrag op wil halen voor ALS onderzoek. Ik hoop dat we ooit de ziekte kunnen vertragen en hopelijk op een dag zelfs kunnen genezen.