Naar de top van de Mont Ventoux om ALS behandelbaar te krijgen

Wij Lucien, Cor en Vincent rijden voor team Vink, de familie Vink heeft een mooi stukje geschreven waar wij de motivatie uit halen om dit te gaan doen.

Uit naam van Bob Vink geschreven.

ALS; een slopende ziekte

Mijn vader is op 68 jarige leeftijd gestorven aan de ziekte ALS.

Tot en met zijn 65ste was hij altijd een actieve sportieve man, die gezond leefde en genoot van het leven. Hij was trots op zijn gezin en kleinkinderen en stond klaar voor anderen waaronder mijn oom die op dat moment aan ALS leed en in een rolstoel zat. Mijn vader ging geregeld naar hem toe in Zeist en reed dan een rondje door het park. Dan was hij even buiten.

Wat later merkte mijn vader dat de kracht in zijn arm afnam.Zal wel een verrekt spiertje zijn of beknelde zenuw. Gaat vast over. Maar het werd langzaam erger en op de leeftijd van 66jaar werd ALS vastgesteld. Toen mijn vader dit aan ons gezin vertelde was dit een enorme shock voor ons. Waarop hij zei; ’Nou, ik ben nog niet dood hoor!”

In de eerste fase was de ziekte kon hij vooral zijn arm nietmeer goed bewegen. Zelf zijn vlees snijden ging al snel niet meer. Skiën kon hij niet meer. Voetbal werd steeds lastiger. Helaas ging de achteruitgang erg snel. Wandelen wat hij graag deed werd steeds moeilijker waarna een ligfiets oplossing bracht. Maar helaas van korte duur. Als hij viel kon hij al snel niet meer overeind komen. Het was niet veilig meer. Hij kon er niet meer zelfstandig op uit en zijn wereld werd steeds kleiner. Fysiek takelde hij vanaf dat moment zichtbaar snel af. De stoere sportieve man veranderde in een hulpbehoevendedie niet meer zonder de zorg van mijn moeder kon. Om het leven voor hem nog wat dragelijk te maken werden er allerlei investeringen gedaan zoals een nieuwe auto met ruime instap en ruimte voor de rolstoel. Maar ook dingen als speciaal gemaakte kussentjes voor in de auto zodat de autostoel niet zo pijnlijk zat. Maar op moment dat deze dan na een paar weken klaar waren voldeden ze al niet meer. Het was niet bij te houden. In de laatste fase kon hij vrijwel niets meer. Hij zat in een rolstoel, kon nauwelijks eten en/of praten en zichzelf verzorgen al helemaal niet. Het was verschrikking om dat te zien. Na ongeveer 2 jaar ALS is hij overleden op 68 jarige leeftijd. Mijn oom die ook ALS had leefde toen nog. Hij heeft uiteindelijk ongeveer 10 jaar met deze verschrikkelijke ziekte geleefd.

ALS is nu een doodvonnis. Als je de ziekte krijgt dan is daar nu niets aan te doen. Daarom is de ALS stichting zo belangrijk. Er moet onderzoek gedaan worden zodat toekomstige patiënten een kans hebben. Ik ben, samen met ons hele gezin, heel trots op de mannen van Team Vink die De Mont Ventoux fietsend beklimmen om geld op te halen voor ALS onder de naam van mijn vader.

Succes mannen!